ما ايراني ها

ما ايراني ها صبح در تهران از خواب بيدار مي شويم. محل شركت تجاري و مركز خريدمان در دبي است؛
استعدادمان در تهران كشف شده، اما نبوغمان در اروپا شكوفا مي شود؛
براي تحصيل به فرانسه يا لندن مي رويم، اما چون از كار در اروپا خوشمان نمي آيد، در ايالات متحده آمريكا كار مي كنيم، و هر وقت بيكار شديم براي گرفتن حقوق بيكاري به اروپاي مركزي مي رويم؛
برنامه هاي تلويزيوني مان از لوس آنجلس پخش و در...

خرم آباد دريافت مي شود. فيلم هاي مان را در بيابان هاي ايران مي سازيم، اما در ونيز و پاريس و برلين آنها را نمايش مي دهيم و از آنجا جايزه فيلمسازي مي گيريم؛
sدر كلن طرفدار جمهوري و در تهران طرفدار سلطنت هستيم؛
مهم ترين مقالات سياسي مان در اوين نوشته مي شود، اما در پاريس خوانده مي شود؛
از واشنگتن نامزد انتخابات مي شويم، اما صلاحيتمان در تهران رد مي شود، بنابراين در برلين انتخابات را تحريم مي كنيم و در لندن تصميم مي گيريم رفراندوم برگزار كنيم؛
در هلند عضو پارلمان و در اسرائيل رئيس جمهور مي شويم، در تهران با حكومت مخالفت مي كنيم، در عراق با حكومت مي جنگيم، اما در لبنان از حكومت دفاع مي كنيم؛
در تهران كنسرت موسيقي راك برگزار مي كنيم، ما در فرانكفورت كنسرت موسيقي سنتي مان با استقبال آلماني ها روبرو مي شود؛
در آنكارا در كنسرت موسيقي پاپ ايراني شركت مي كنيم، اما در آنتاليا مي رقصيم، در كانادا برنده مسابقه ملكه زيبايي مي شويم، حقوق زنانمان در مشهد نقض مي شود، اما در سوئد از حقوق زنان دفاع مي كنيم؛
وليعهدمان در امريكاست، ملكه مان در يكي از شهرهاي فرانسه زندگي مي كند، رئيس جمهور سابقمان در پاريس زندگي مي كند، رئيس قوه قضائيه مان متولد عراق است، در عوض نخست وزير عراق سالها در ايران زندگي مي كرد و رئيس جمهور اسرائيل متولد ايران است؛
در ايران زندگي مي كنيم، در تركيه تفريح مي كنيم، در آمريكا پولدار مي شويم و براي مرگ به ايران برمي گرديم.