روزی که خداهم پرسپولیسی بود . 28 اردیبهشت 1387

یگی که اعتبارش به یک تیم بود. و اگر این یک تیم نبود این لیگ هم تاریخی نبود. پرظرفدارترین تیم آسیا بعد از 6 سال یکی از مدعیان قهرمانی شده بود. تیمی که تا پیش از این حتی یک سال سابقه مدعی نبودن نداشت . اما پای دیگر فینال نیز یک تیم معمولی نبود.



تیمی بود که در این 6 سال جام های زیادی رو از پرسپولیس گرفته بود . تیمی بود که یک سال قبل از این فینال سنگین ترین شکست خانگی تاریخ پرسپولیس رو رقم زده بود. در نیمه نهایی جام حذفی. در حضور 100 هزار پرچم سرخ. تیمی که پرسپولیس رو برای اولین بار نائب قهرمان جام حذفی کرده بود. تیمی که اولین قهرمان شهرستانی لیگ بود . تو همون سال هایی که پرسپولیس بی پروین می شد. بی هویت. بدون آن هفت نفر .



شاید شنبه روز انتقام بود. شنبه ای که روز آخر بود. شنبه ای که هزاران کارمند به محل کارشان نرفتند. دهها هزار جای خالی توی مدرسه ها بود. جمعیت پایتخت بیشتر از روزهای قبلش شده بود . شنبه ای که 40-50 هزار نفر به استادیوم رفتند ولی از خونه بازی رو دیدند.(مرجع خبری) ساعت 12 ظهر درهای ورزشگاه بسته شده بود. 5 ساعت مانده به فینال .


سوت مظفری زاده. ساعت 5 . خیابان های تهران خلوت. نه . خیابان های ایران خلوت. دو تیم توی زمین. سپاهان قهرمان دوم آسیا. پرسپولیس. پرسپولیس قطبی. پرسپولیس با هویت. با خلیلی. پیوس جدید. با نیکبخت. با کریم. با........ با استیلی. بی مرزبان.

دقیقه 16. سانتر پژمان نوری از وسط زمین رو سر کریم. کریم توپو کاشت رو سینه خلیلی. پشت محوطه. شوت خلیلی. 100 هزار نفر رو هوا. نصف ایران رو هوا. وزن فلات ایران 30 میلیون نفر کم شد.

دو دقیقه بعد. ادامه بازی طوفانی. یک و دوی خلیلی و آقایی. شوت خلیلی. زیر طاق. ولی نه به تور. به تیر. بازی زود تموم نشد.

طوفان آرام میشه. دقیقه 30. یک پاس تو عمق و گل. حاج صفی. با خوشحالی توتی وار استادیوم رو ساکت میکنه. زنده شدن خاطرات بد. خاطره گل های محمود کریمی. گل های عماد رضا در بازی رفت. گل های پاس همدان. باخت به استقلال اهواز. باخت به ذوب آهن. دعوای قطبی و استیلی.



نیمه دوم. حمله پرسپولیس با دفاع منطقی سپاهان. فرصتهای نه چندان خطرناک. استرس. میلیون ها قلب پر کار در ایران. قلب هایی که دیگه داشت رنگ سرخشون می پرید.



دقیقه 96. خطا. پشت محوطه. همه امیدوار. دست ها به آسمان. چشم ها بسته. به یاد گل دقیقه 93 بادامکی به استقلال اهواز. به یاد گل دقیقه 95 خلیلی به سایپا. به یاد اولین قهرمانی در لیگ برتر.

ضربه فرزاد آشوبی. به دیوار دفاعی. حالا خلیلی..... موقعیت برای بازیکنان پرسپولیس..... در دهانه دروازه....... و توپ توی دروازه قرار میگیره.....چه خبره ورزشگاه آزادی.... ایران رو هوا. قطبی وسط زمین. بغل کعبی. در آغوش دشمن قدیمی. عباس آقایی. چه فوتبالی شده این بازی. دقیقه نود و ششم قهرمان لیگ عوض میشه!

سوت پایان. قهرمانی. ترکیدن بغض 6 ساله. جامی که با خاطراتش میشه 6 سال دیگر رو هم بدون قهرمانی سپری کرد!

سال ها جام از پی جام که بیاد و بره ، دقیقه 96 ، 28 اردیبهشت 87 برای پرسپولیسی جماعت چیز دیگری است...